The village chicken of Nakapulayo

Het wordt afgezaagd, we weten het, maar we hebben er weer een prachtige week op zitten.

Onderweg ontmoeten we een duits koppel, Martin en Julia, die ook met hun landcruiser aan het reizen zijn. Aangezien de wegen in Zambia net na het regenseizoen niet altijd evident zijn en ook omdat we gewoon goed overeenkomen, beslissen we de volgende etappe van onze reis samen aan te vatten. Vanuit Lusaka reisden we noordwaarts, langs de grens met Congo naar Kasanka NP. Er waren en zijn nog steeds veel stropers aan het werk, dus meer dan 2 puku`s kregen we niet te zien. In feite lopen er in het park meer Game Scouts rond dan game zelf. Toch was het park de moeite, al was het maar om de sympathieke Game Scouts Kingford te ontmoeten, die ons `s ochtends een heerlijk warme douche bezorgde.

Om het park te bereiken moesten we de rivier oversteken met een pontoon. De Zambianen, hebben we al meermaals ondervonden, zijn doodeerlijk.
“Does it sometimes occur that a car falls into the water?”
”Yeaaah, it sometimes happens”
”Are there crocodiles?”
”Plenty!”

Een half uur later bereikten we veilig en wel  de overkant.

Na Kasanka logeerden we in het dorpje Nakapulayo. Het dorpje was na 6 maanden isolement door het regenseizoen, net weer bereikbaar via de weg, en wij waren een van de eerste toeristen die langs kwamen. De camp site is een prachtig initiatief van de mensen van het dorp zelf. Zij zagen soms toeristen passeren en vroegen zich af hoe ze ervoor konden zorgen dat deze wat geld zouden spenderen in het Nakapulayo. We kampeerden in het midden van het dorp en werden omringd door de liefste mensen ooit. `s Ochtends, toen we ons hoofd uit de tent staken werden we bijvoorbeeld begroet door de sympathieke Geoffrey, die hele nacht langs onze auto`s gewaakt had.

Bovendien zijn ze erg trots op hun kippen. “Once you`ve tasted a Nakapulayo chicken, you will never want to eat another chicken again”

De kinderen wilden met ons spelen, dus organiseerden we een spelletje “smijt de blikjes omver”. In het begin lukte dat vrij goed, tot wanneer Carl zei dat de volgende die de blikjes omver kon smijten een coca cola kreeg.

Dan werd het pas echt spannend en door de nervositeit duurde het zeker en half uur voor er iemand in slaagde. Op den duur was heel het dorp present en was het niet alleen meer een spel voor kinderen, maar ook voor de volwassenen. Er werd heel wat afgelachen. Deze stop hadden we voor geen geld willen missen.